Next to Normal oftewel ‘zo goed als normaal’, geen ‘feel good’ maar een ‘feel everything’ musical zoals de omschrijving luidt. En daar kan ik me na gisteravond alleen maar bij aansluiten...
Na de afgelopen maanden was ik echt toe aan even een moment van ontsnapping uit ons leven. Wicked had ik met veel verdriet al aan mij voorbij moeten laten gaan maar dat was niet de enige musical in de planning voor het komend theaterseizoen. Er stonden nog 2 reserveringen vast en de eerst volgende zou op 2 januari 2012 plaatsvinden. Tot op het laatste moment was het nog maar de vraag of we zouden kunnen gaan of niet gezien onze thuissituatie. Zou mijn gezondheidstoestand het inmiddels wel toestaan? Wie zou er op de honden moeten passen al die uren? Zouden we niet al tegen de tijd van de voorstelling moeten leven met het verlies van oma en hierdoor helemaal geen zin/puf hebben in zoiets? Zelfs maandagochtend was het nog niet zeker of we konden gaan want mijn oma’s toestand (zie voor meer informatie daarover de nieuwspagina) wordt met de dag slechter dus de hele dag hebben we moeten aankijken of het zou lukken of niet. Maar uiteindelijk besloten we dan toch te gaan (met hulp van mijn maatje Wianda die zo lief was om in de avond op de meiden te passen, nogmaals duizend maal dank daarvoor!) dus op weg gingen we.
Maandag 2 januari 2012 was de datum van de allereerste try-out van de musical, extra spannend dus voor iedereen en extra bijzonder om mee te maken. De try-out was in De Meerpaal Dronten wat de reisafstand ideaal maakte voor ons en met name voor mijn gezondheid. Ondanks dat was het toch wel een opgave voor mij om er te komen. Alleen al me klaarmaken (beetje redelijk uitzien) voor zo een ‘avondje uit’ is qua fysieke inspanning slopend voor mij op het moment maar ik was vastberaden om er even tussenuit te gaan.
We hadden prachtige plaatsen op rij 2 al was het in eerste instantie wel even letterlijk schuiven met de stoelen. Eenmaal op onze plekken aangekomen bleken onze stoelen namelijk niet verankerd te zitten met als gevolg dat je de hele rij gewoon van voor naar achter kon schuiven (en dus je eigen beenruimte kon bepalen). Beetje een eng idee als je zit en bij een nies je stoel al naar achter vliegt dus hier hebben we even melding van gemaakt bij De Meerpaal waarna die al snel het probleem verhielpen. Vervolgens was het nog even BN’ers spotten voor de voorstelling begon want dat is altijd ook weer een van de leuke dingen aan een (eerste) try-out, je zit vol met mensen uit het musicalvak in de zaak die ook allemaal erg benieuwd zijn naar de voorstelling. Zo was de vriend van Freek Bartels, Patrick Martens (oa bekend van Nickelodeon en Expeditie Robinson) aanwezig en zag ik volgens mij ook nog Anne Stalman (oa bekend van Op zoek naar Evita en We Will Rock You) langslopen. En natuurlijk was Paul Eenens (de regisseur die ook oa Petticoat heeft gemaakt) er ook bij met in de stoelen om hem heen oa Roel Vente (directeur Joop van de Ende theaterproducties) en Maurice Wijnen (oa bekend van Popstars en creative affairs medewerker bij Joop van de Ende theaterproducties). Kortom een leuk publiek tijdens deze eerste try-out (want dat zullen vast en zeker niet de enige BN’ers in de zaal zijn geweest).
Van tevoren had ik al veel over de musical gelezen maar bewust het plot nog niet zodat ik toch nog tijdens de voorstelling deels verrast kon worden door bepaalde stukken. Ik had wel al wat stukjes uit de voorstelling op Broadway gezien en was hier zeer van onder de indruk dus de verwachtingen waren hooggespannen. Ook de muziek uit de voorstelling draai ik al maandenlang grijs dus naar deze vertaling was ik ook zeer benieuwd. Achteraf gezien kan ik alleen maar zeggen dat ik blij verrast ben door de musical en deze voorstelling echt aan iedereen kan aanbevelen. Next to Normal is een musical die zich moeilijk laat omschrijven. Telkens wordt er maar weer gezegd ‘het is absoluut geen typische musical maar anders’ en dat is ook zeker waar. De muziek is niet wat je verwacht van een typische musical maar meer richting het (pop)rock genre. Het decor en de cast zijn zeer minimalistisch, oftewel nauwelijks kledingwissels en/of decorwissels en in totaal maar 6 castleden. En vooral het onderwerp van de musical is niet alledaags. De voorstelling gaat namelijk over een gezin waarvan moeders lijdt aan een bipolaire aandoening (oftewel ze is manisch depressief). Dit op het eerste oog normale gezin heeft dus een verre van normaal leven achter de schermen wat men uitgebreid te zien krijgt in de voorstelling. De depressie is veroorzaakt door een ernstig trauma uit het verleden wat het gezin nooit heeft kunnen verwerken en daar draait de musical eigenlijk ook in zijn geheel om. Het is een musical met een lach en een traan maar vooral een musical die ik zou willen omschrijven als zeer indrukwekkend en emotioneel. Het is absoluut geen musical waar je met een lachend gezicht het theater verlaat, maar het is ook zeker niet zo dat het alleen maar duisternis voelt bij het verlaten van de zaal. De hoofdrollen in de musical worden vertolkt door Simone Kleinsma en Freek Bartels. Hele grote namen die de voorstelling ook echt maken tot wat deze is. Maar ook de overige rollen (vertolkt door René van Kooten, Wim van den Driessche, Michelle van de Ven en Jonathan Demoor) waren zeer indrukwekkend en prachtig gespeeld. De cast is erg op elkaar aangewezen in dit stuk en de chemie was dus ook zichtbaar goed op het toneel.
Ik kom eigenlijk woorden tekort om deze musical te omschrijven. Hij is zo prachtig in elkaar gezet door zowel de cast als creatives en is zo indrukwekkend dat je moeilijk kunt uitleggen waar het precies over gaat. Maar poeh wat een musical om over na te denken zeg... De karakters en situaties zijn erg mooi en realistisch neergezet en je kunt je dan dus ook erg inleven met eigenlijk alle personen in het stuk. Voor ons persoonlijk zat er natuurlijk ook nog wel een dubbele lading aan vast gezien onze eigen situatie waar we nu middenin zitten die gevuld is met pijn, verdriet, verlies en depressie dus de musical kwam ook in een vreemd gezegd ‘mooi moment’ in ons leven voorbij. Zoals wij ons nu voelen zou een musical vol met grappen en lachen, gieren, brullen immers niks voor ons zijn. Juist dit diepgaande verhaal, eigenlijk net een soort film met hele leuke en grappige momenten maar ook veel zeer emotionele momenten past juist goed bij ons leven nu. Ik vond het dus echt prachtig om mee te maken en kan alleen maar vol lof over de hele musical praten. Veel tijd tijdens de voorstelling was er niet voor applaus want in sneltreinvaart gingen ze door met de volgende scene maar op het eind heeft het gehele publiek dit volgens mij meer dan goed gemaakt met een (voor mijn gevoel iig) eeuwendurende staande ovatie waarvan mijn armen en handen nu nog shaken. Maar wat hadden ze het verdient want eerlijk waar er zullen niet veel mensen zijn die een voorstelling als deze zo mooi kunnen neerzetten.
Kortom het was dus, tja leuk is misschien niet de juiste omschrijving dus laten we zeggen... Het was een mooi avondje uit waarin ik ook veel van mijn eigen emoties kwijt kon, al heb ik niet echt tijdens de voorstelling gehuild hoor (die tranen kwamen eigenlijk pas later, mede ook door alles wat er eerder op de dag was gebeurt, neemt niet weg dat tijdens de voorstelling zelf een groot deel van de zaal wel echt goed aan het snikken was bij bepaalde stukken). Maar fysiek... Kan niet anders zeggen dat het slopend was. Alles doet me vandaag pijn, mijn lever (welke al niet op z’n best was gisteren en af en toe flink wat steken gaf) is flink heen en weer aan het bonken overal en ik heb het gevoel alsof ik in geen weken heb geslapen. Ik ben gewoon helemaal kapot nu. En ik weet dit heb ik vaker gezegd in het verleden maar hoe ik me nu voel is niet te vergelijken met de keren dat ik uitgeput was voor de operatie en alle gebeurtenissen van 25 oktober, helaas... Was het maar zo! Maar ik vond het het wel zeker waard want al ruim 2 maanden lang zit ik hier thuis en doe ik nauwelijks wat omdat ik hier simpelweg gewoon niet toe in staat ben. Gisteravond was een avond vol afleiding waardoor ik de pijn lange tijd goed kon verbijten en bovenal is het weer even een ervaring om op te teren. Een ervaring buitenshuis waardoor ik me weer heel even ietwat normaal kon voelen en iets kon meemaken wat ik al sinds tijden niet meer gevoeld heb. Want zeg nu zelf een ritje naar de McDonalds of een rondje tuincentrum is nauwelijks een uitje te noemen natuurlijk. Dus was het te zwaar gisteravond? Misschien wel, waarschijnlijk wel als ik echt goed naar mijn lichaam luister vandaag. Maar ik had het voor geen goud willen missen want voorlopig is dit ook het enige uitje op de planning want het ziet er eerlijk gezegd niet naar uit dat er snel weer zo een ervaring zal komen. Mooi dus ook maar dat het zo een prachtige was gisteravond zodat ik er hopelijk een tijd lang op kan teren...